Νέκρα...

Τόσες μέρες σκέφτομαι τί σκατά να γράψω. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν θέματα σημαντικά στα οποία θα μπορούσε να σταθεί κάποιος, αλλά είναι τόση η ανοησία που τα περιβάλλει που πραγματικά είναι δύσκολο να αποφασίσεις από που θα τα πιάσεις. Βρισκόμαστε βουτηγμένοι σε μια τεράστια γούρνα με σκατόνερα και αυτό που τελικά μας αηδιάζει είναι μια τρίχα που επιπλέει στην επιφάνεια. Αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε τί έχουμε καταπιεί και ασχολούμαστε μια ζωή με αυτήν την τρίχα που μας χαλάει την εικόνα. Αυτή η τρίχα λοιπόν μπορεί να είναι ο γείτονας, ο μπροστινός οδηγός που αργεί να ξεκινήσει στο φανάρι, ο καημένος ο μετανάστης που είχε την ατυχία να κολλήσει στο αγαπημένο μας Ελλαδιστάν, ο οποιοσδήποτε τέλος πάντων μπροστά στον οποίο αισθανόμαστε σωστότεροι, ανώτεροι. Στην πραγματικότητα τα δικά μας σκατά είναι αυτά που μας πνίγουν, αλλά πάντα μα πάντα επικαλούμαστε τη δυσωδία των άλλων. Η φωτογραφία είναι ίσως η δυνατότερη εικόνα που μου μεινε μετά από δύο χρόνια έμμισθης δουλείας στα έργα του ΜΕΤΡΟ. Οι εργάτες έχουν κρεμάσει τα καπέλα τους στο σταυρό του μαρτυρίου που οι ίδιοι επέλεξαν να σηκώσουν. Είναι ένα σύμβολο στη μνήμη όσων έπεσαν για να περνάμε εμείς καλύτερα....Καληνύχτα