Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Αφου μαζί τα φάγαμε... καλή μας συγ-χώνεψη


Συγχωνεύσεις στα σχολεία...
Συγχωνευσεις στα πανεπιστήμια...
Συγχωνεύσεις στα ταμεία...
Συγχωνεύσεις στην υγεία...
Συγχωνεύσεις στη δοιήκηση...
Συγχωνεύσεις στις απόψεις...
Συγχωνεύσεις στις ιδέες...
Συγχωνεύσεις στις αξίες...
Συγχωνεύσεις στη λογική...
Συγχωνεύσεις στα αισθήματα...
Συγχωνεύσεις στη φύση...
Συγχωνεύσεις στην κοινωνία...




Γι' αυτό....

Συγχωνεύσεις στην ελπίδα...
Συγχωνεύσεις στην αλληλεγγύη...
Συγχωνεύσεις στα όνειρά μας........

1 σχόλιο:

  1. πάντως δεν είναι κάτι καινουργιο που εγινε ξαφνικα...
    πολλοί λένε ότι διανύουμε «Μια εξοργιστικά κακή χρονιά!»
    Αν πρέπει να κάνω αναδρομή θα λογαριάσω την εποχή του Χρηματιστηρίου σαν μια εξοργιστική χρονιά. Είχε την όψη του Γιάννου Παπαντωνίου και το διάπλατο χαμόγελό του, τον ασταθή λόγο του Σημίτη, το κρυφό ταμείο του κόμματος του Τσουκάτου. Η κοινωνία καλεσμένη σε μασκέ πάρτυ, σε 24ωρη βάση. Οι δήθεν πλούσιοι-αυτοδημιούργητοι έβλεπαν στο ταμπλό τις μετοχές τους να σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο ενώ χάιδευαν στα κρυφά τα μπουτάκια της μασέρ και εξαγόραζαν στον Καίσαρη τη μούγκα της συζύγου, οι αγρότες χάιδευαν στα θλιβερά μπαρ της επαρχίας τις Βουλγάρες και ξέσκιζαν επιδοτήσεις του βρόντου, οι δημόσιοι υπάλληλοι κατοχύρωναν ένα ακόμα επίδομα, οι πολιτικοί παραλάμβαναν δώρα από του Hermes, τα παιδιά σπούδαζαν κάτι σε business και στο καπάκι έπαιρναν master μονοκοπανιά «σε κάτι», ο ιδιωτικός χώρος έτριβε τα χέρια του, στα νησιά δεν καταδεχόμασταν τουρίστες γιατί «σαν τον Έλληνα κανένας δε ξοδεύει», το τηλέφωνο χτυπούσε για προσφορές δανείων και στην κάμερα του Star οι νέοι, ντίρλα στο μεθύσι φώναζαν «εμείς εδώ περνάμε καλάάάά» και χτύπαγαν παλαμάκια σε αιδοία που αναδεύονταν σαν κόμπρες …Ήταν μια εξοργιστικά κακή χρονιά για ανθρώπους νοήμονες, έντιμους, υγιείς πνευματικά, για γονείς που ήθελαν να αναθρέψουν σωστά τα παιδιά τους, να τους κάνουν πολίτες του κόσμου…Ήταν μια εξοργιστικά κακή χρονιά…Μάλλον ήταν πολλές, πολλές εξοργιστικές χρονιές…Αλλά δεν θυμάμαι άρθρα να το γράφουν επικεφαλίδα.Ήταν εξοργιστικά κακές χρονιές. Ήταν εξοργιστικά κακές χρονιές από το 1996 έως το 2004 με την μεγάλη ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων και την «Μεγάλη Ελλάδα» του Σημίτη.
    Που δεν ήταν μόνο οικονομικά κακές χρονιές, αλλά και (πρωτίστως ίσως) ηθικά.
    Έτσι όταν το 2008 οι κυβερνήσεις όλων των δυτικών χωρών είπαν, θα δώσουμε μερικά απιθανοεκατομμύρια στις τράπεζες για να μην κλείσουν, οι περισσότεροι το δέχθηκαν. Όχι απαραίτητα διότι δεν κατάλαβαν σε ποιόν πήγαινε το δωράκι, αλλά διότι πίσω από τα “μέτρα στήριξης”, κρυβόταν η υπόσχεση πως η κρίση δεν είναι τίποτα άλλο από ένας μικρός λόξιγκας στο δρόμο της καταναλωτικής ευτυχίας.
    Θυμηθείτε τις δηλώσεις υπουργών και τραπεζιτών πως η κρίση δεν θα ακουμπήσει την Ελλάδα (και τα 28δις ήταν απλά ένα προληπτικό μέτρο).Θυμηθείτε τον ΓΑΠ να υπόσχεται πως λεφτά υπάρχουν παιδιά, κλείνοντας το μάτι.
    Ακόμα κι όταν η κυβέρνηση έφερε το ΔΝΤ στην Ελλάδα, η υπόσχεση παρέμεινε ίδια. Σφίξτε λίγο τα δόντια και η ανάκαμψη είναι κοντά. Το μνημόνιο, ακόμα υπόσχεται ανάπτυξη το 2012.
    Το πάρτι τελείωσε μεν, καιρός είναι να τελειώσει και η φαντασίωση.Η πολιτική μπάλα μετά από χρόνια τακουνάκια και κεφαλιές και σουτάκια και αλλαξοκολλιές είναι και στα χέρια του Πολίτη, του Εργαζόμενου, του Άνεργου. Να παίξει το δικό του παιχνίδι. Να κερδίσει, να χάσει, να βάλει αυτογκόλ…Σημασία έχει το παιχνίδι…Η ζωή και η ευθύνη του καθενός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή