Με αφορμή τη φωτο του καρντάσι μου....

ΚΛΩΤΣΙΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ



Ξεπερνούν τους 20.000 οι άστεγοι στη χώρα μας, σύμφωνα με εκτιμήσεις της ΜΚΟ «Κλίμακα». Όπως αναφέρει η επικεφαλής του προγράμματος της ΜΚΟ για τους άστεγους, κ. Άντα Αλαμάνου, έχουν καταμετρηθεί όχι μόνο όσοι κοιμούνται σε παγκάκια, αλλά και όσοι αντιμετωπίζουν επισιτιστικά προβλήματα. Σημειώνεται ότι οι μισοί από αυτούς τους άστεγους ζουν στην Αθήνα,

Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Ελεύθερου Τύπου», η κρίση έχει δημιουργήσει μια νέα τάξη αστέγων, τους νεοάστεγους. Πρόκειται για ανθρώπους 28 έως 50 ετών, οι οποίοι είχαν ένα καλό βιοτικό επίπεδο και λόγω της οικονομικής συγκυρίας βρέθηκαν από τη μία στιγμή στην άλλη, στους δρόμους. Η Α. Αλαμάνου εξηγεί ότι πρόκειται ουσιαστικά για ανθρώπους που έχασαν τα σπίτια τους, λόγω των χρεών και λόγω της ανεργίας.

Αυτή τη στιγμή στην Αθήνα υπάρχουν περίπου 10.000 άστεγοι. Από αυτούς οι 3.000 κοιμούνται στα παγκάκια της πόλης. Στη Θεσσαλονίκη, οι περισσότεροι από τους 2.500 αστέγους είναι στην ηλικία των 50 ετών, ή είναι ανύπανδρες μητέρες.

Εκτός από τα προβλήματα διαβίωσης, οι άστεγοι αντιμετωπίζουν και σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Το 85% των αστέγων υποφέρει από κάποια μορφή κατάθλιψης.

the archer

Το τόξον. Ένα από τα αρχαιότερα όπλα στον κόσμο εξακολουθεί να παραμένει αγαπητό ακόμα και στις μέρες μας. Ποιά είναι όμως η σημασία αυτού του αντικειμένου, που δημιουργήθηκε για να τρέφει τον άνθρωπο, παρέχοντάς του ταυτόχρονα την ασφάλεια της απόστασης από το θήραμα; Το τόξο, λοιπόν, όπως και το ξίφος κρύβουν ένα βαθύτερο συμβολισμό. Για το ξίφος και το πώς συνδέεται με το πέος έχουν μιλήσει πολλοί. Το τόξο είναι κάτι διαφορετικό. Ιστορικά άργησε πολύ να εισχωρήσει στη φιλοσοφία του πολέμου, καθώς θεωρούνταν το 'όπλο του δειλού' που φοβόταν τη μάχη σώμα με σώμα. Γνωστό είναι το παράδειγμα του χέστη Πάρη, ο οποίος ούτε την τελευταία στιγμή δεν είχε το θάρρος να αντιμετωπίσει στα ίσα τον παλικαρά Αχιλλέα, αλλά τον έβαλε ύπουλα μακρόθεν. Τα πρωτοπαλίκαρα πάντα κονταροχτυπιούνταν. Με δόρατα, με κοντάρια (όπως το λέει και η λέξη) ή σπαθιά. Το τόξο χρησιμοποιούνταν κατεξοχήν στο κυνήγι. Και λέγοντας κυνήγι εννοούμε φυσικά το κυνήγι άγριων ζώων. Αποτελεί ουσιαστικά το όργανο με το οποίο ο πολιτισμένος άνθρωπος επιβάλλεται πάνω στην άγρια φύση ή χρησιμοποιείται για να μειώσει την αξία κάποιου, εξισώνοντάς τον στη συνείδησή μας με ζώο-θήραμα. Αυτό μάς δείχνουν και πολλοί μύθοι. Ο Ηρακλής π.χ., που εκτός από ομάδα υπήρξε κάποτε και σπουδαίος ήρως, στους άθλους του αντιμετωπίζει πάντα τα θεριά με τόξο και τους ανθρώπους με ρόπαλο. Στα θεριά συγκαταλέγονται και οι Κένταυροι που δεν είναι ούτε ζώα αλλά ούτε και άνθρωποι. Για την ακρίβεια συμβολίζουν το alter ego των πολιτισμένων ανθρώπων, την άγρια φύση που ενυπάρχει στον άνθρωπο και πρέπει να παταχθεί. Ως ζώα βλέπει και ο Οδυσσέας τους παιδαράδες που έχει μαζέψει η σιτεμένη πλην τίμια γυναικούλα του για να της κρατάν παρέα, ενώ αυτοί οι απ(ο)λί(τι)στοι δεν έχουν σεβαστεί τίποτα... Έτσι τεντώνει τη χορδή του τόξου του και τους στέλνει σα το σκυλί στ' αμπέλι. Αλλά και στην Ιλιάδα, η σημειολογία του θανάτου του Αχιλλέα από το τόξο του Πάρη, καταδεικνύει ότι ο ήρωας έχει μεταμορφωθεί πια -εξαιτίας της μήνιος (ως γνωστόν υπήρξε λίγο υστερικιά)- σε ζώο και ως τέτοιο πρέπει να πεθάνει.